آتیش

سلام

داشتم فکر میکردم که بدنمون دو تا عنصر آب و خاک رو داره و هوا هم هی از شش ها داره میاد تو و میره بیرون. این وسط عنصر آتیش جاش خالیه. 

بعد از اون طرف هم بین این 4 تا عنصر، آتیش از همه عجیب تره. مثلا خاک ساکن و پایین خاکیه، آب جاریه و اینور اونور میره و به شکل ظرفش در میاد و هوا هم که مشخصه. آتیش ولی عجیب غریبه. آروم و قرار نداره و نه شکل خاصی داره نه این که میشه بهش نزدیک شد.

تازه چوب که از خاک در اومده رو میکنه دود که باد باشه. 

فلز ها رو ذوب میکنه و ناخالصی هاشون جدا میشه ازشون تو حرارتش.

انرژی داره و میتونه آب رو هم هوا کنه.

یه جورایی ماده های مختلف رو رها و آزادشون میکنه و تبدیل به باد میکنتشون.

حالا این وسط آتیش تو بدن چی میتونه باشه؟

کافیه آدم دستش رو نزدیک آتیش بگیره تا بفهمه آتیش چیه. آتیش همون حس های درونمونه. این بدن این 4 تا عنصر رو اینجوری چیده کنار هم.

جالبه که احساس هم راه آزاد شدن آدمه و همون طور که عرفا و شعرا و اهل دل گفتن، عشق و احساس زبون پیدا کردن خداست. 

یه جورایی این بدن رو از چهار چوب زمینی و سنگینش آزاد میکنه و رها میکنه.

که جالبه.

---------

حالا اینجا رو دوست دارم که اخیرا به یاد بچگی ها یکم شروع کردم با آتیش بازی میکنم. دستم رو میگیرم نزدیکش و میزارم حس سوختنش رو تجربه کنم.

متوجه شدم که جایی که دستمون رو میخوایم بکشیم جایی نیست که بدن آسیب میبینه. اون یه اخطاره که به سیستم عصبی داده میشه تا جلوی سوختن دست رو بگیره. وگرنه خود دست تحملش خیلی بیشتره.

کاری که میکنم اینه که دستم رو بالاش حرکت میدم و یه جاهایی تو حرکت زیادی نزدیکش میکنم و وقتی میسوزه دستم، سعی میکنم حسش رو کاملا تجربه کنم. به سوختنش فکر کنم. خیلی جالبه که سوختن هم یه حسه که میتونیم تجربه کنیم و اگه کنترل شده باشه آسیبی نمیبینیم.

ولی ازون ور باعث میشه یکی از بیشترین حسایی رو که میشه تجربه کرد تجربه کنیم. حسی که شاید آدم مجبور بشه چشاش رو چند ثانیه ببنده تا حسه بره و بتونه به عملکرد عادیش برگرده. شبیه این حسا کم هستن. حس های در این اندازه واقعا انگشت شمارن.

جالبه حس کردن.

حس کردن رو دوست دارم!

فاز میخواید فقط ازین فازا که این قدیمیا داشتن و دستشون رو بالای شمع میگرفتن که حواسشون پرت یه چیز دیگه نشه یا میله داغ نزدیک صورت یکی دیگه میکردن که یه پوینتی رو برسونن :)) بابا اینا خیلی باحال بودن